Kraina błotem płynąca

Wreszcie, chociaż bardzo nieśmiało nadeszła wiosna. Przed domem zakwitły krokusy i wyłonił się spod śniegu przebiśnieg, który kwitł już miesiąc temu, ale potem brutalnie zakryła go gruba, biała i zimna kołdra.

Minęły też dwa lata odkąd dostaliśmy klucze od domu i co za tym idzie dwa lata pisania mojego bloga. Kiedy odbieraliśmy chałupkę na Wonnym Wzgórzu w 2011 roku, był bardzo ciepły kwiecień, a drzewa w sadzie usiane były nabrzmiałymi, kwiatowymi pąkami. Teraz do zakwitnięcia drzew z pewnością pozostało jeszcze trochę czasu, a na warstwie zmarzniętej ziemi leży gruba błotna pokrywa. Od kilku dni roztopiony śnieg spływa strumieniami ze wzgórz i często zatrzymuje się na drodze tworząc wielkie kałuże, a nawet bajorka. Na łąkach powylewały rzeczki i stawy, więc mamy z naszego domu widok na jezioro. Rozkrzyczało się też niesamowicie niebo. Klucze gęsi i kaczek gęsto przecinają błękit, zostawiając za sobą wiele hałasu. Studziankowym bocianom też się udało i właśnie wysiadują jaja. Żurawie było słychać już bardzo długo, teraz, kiedy spod śniegu wyłoniły się fragmenty łąk wreszcie i one odbywają swoje majestatyczne spacery, a nawet godowe tańce, które mamy ogromną przyjemność obserwować. Również te mniejsze ptaki przebudziły się nareszcie, a kiedy wychodzi się przed dom słychać cudowną muzykę o nieco połamanym rytmie.

Nadszedł czas porządkowania podwórka, a porządki te zaczęliśmy od drogi i robienia drenaży, które odsączają z niej wodę. Bez drenaży i tak niewiele da się zrobić na podwórku, bo błoto zasysa nam kalosze, a droga jest prawie nieprzejezdna. Po chwili pracy łopatą w dół pociekły potoki, a woda szemrze wokół wzgórza niemal jak górskie strumienie, po których uwielbiałam skakać jako dziecko, jeżdżąc z rodzicami w góry w ciepłych porach roku.

W niedzielę w planach był wyjazd do weterynarza z Piesiem. Kiedy już miastowo ubrani szykowaliśmy się do wyjścia, zadzwonił Piotruś Sąsiad. Ponieważ jeep Piotrka jest lekko uszkodzony, to Piotruś postanowił wyjechać osobowym samochodem, żeby rano po pokonaniu błotnistej części piechotą móc wsiąść do osobówki i pojechać do Olsztyna do pracy. Nie udało się to jednak (przynajmniej nie od razu), ponieważ auto ugrzęzło w błocie nieduży kawałek za Leśną Doliną, w której mieszkają sąsiedzi. Nasza mała terenóweczka dzielna bardzo, ale z wysiłkiem poradziła sobie z wyciągnięciem z błota piotrkowego autka. „Odprowadziliśmy” sąsiada pod miejsce postoju, czyli do Liliowego Domku, do drugiego sąsiada i ruszyliśmy do weterynarza. Piotruś poprosił o podrzucenie drobnych zakupów w drodze powrotnej i z tymi zakupami udało nam się bezpiecznie do sąsiadów dotrzeć.

Problem zaczął się w drodze powrotnej, ponieważ zakopaliśmy się dokładnie w tym samym miejscu, z którego rano wyciągaliśmy Piotrka. Dobrze, że miałam na zmianę kalosze i że je założyłam przed wyjściem z samochodu, ponieważ moje nogi natychmiast zapadły się w bagno. Vitarka wisiała podwoziem na mokrym garbie, a koła zanurzone były w całości w gliniastej mazi i gdyby nie garb, to mogłyby się zanurzyć jeszcze jakieś dziesięć centymetrów głębiej. Tym razem to Piotruś przyjechał rzężącym jeepkiem i zaczęło się wyciąganie, a potem przeciąganie przez tych kilkanaście najgorszych metrów (dalej jest już znośnie). Błoto pryskało wszędzie, a my śmialiśmy się, bo cóż innego pozostało? Przecież niektórzy za taki off road płacą grube pieniądze, a my mamy to za darmo na co dzień. Wreszcie dojechaliśmy szczęśliwie do domu. Było już późno, a kurak czekał na upieczenie, zajęłam się więc szybko obiadem, a dzielny Pana Właściciel Domu przebierał się do spaceru z Aniołem, gdy nagle zadzwonił telefon:

-         Natalia, zakopałem się – to był Piotruś. Kiedy nas wyciągnął i odjechaliśmy to znów zakopał się w tym samym miejscu próbując wrócić do domu. Tym jednak razem nie zakopał się ani samochód osobowy, ani mała terenówka a prawdziwy potwór. Wielki i silny jeep. Tutaj potrzebny był traktor. Uruchomiłam swój telefon, dzwoniąc po ludziach ze wsi. Nikt nie odbierał i nie ma się co dziwić, w końcu to niedzielne popołudnie. Wysłałam więc Pana Właściciela Domu na przejażdżkę po wsi w poszukiwaniu kogoś, kto przypadkiem może mieć traktor (w Studziance ludzie wciąż orają pola za pomocą koni). Nikogo jednak w domu nie było i nikt nie wiedział, kto nie dość że miałby traktor, to jeszcze traktor byłby sprawny, a właściciel mógł prowadzić jakiekolwiek pojazdy choćby po polnych drogach. Dzielny Pan Właściciel Domu znów mało co się nie zakopał w jakimś błotku i dotarł wreszcie do chałupinki, gdzie znalazł oprócz gospodarzy, naszego sąsiada Pana Edka, który jest chodzącą życzliwością i zawsze służy pomocą. Pan Edek przerwał natychmiast sąsiedzkie spotkanie wsiadł w traktor, który też się znalazł u sąsiadów w stodole i pojechał na pomoc Piotrkowi.

Wstawiłam obiad do piekarnika i zbiegłam na przełaj ze wzgórza, zobaczyć co tam się w dolinie święci. Pan Właściciel Domu puścił Anioła, który niemal wskoczył mi na ręce z radości. Jeep stał już na poboczu, a zadowolony Pana Edek, pomachał mi odjeżdżając z powrotem „na gościnkę”, która została przerwana, przez nieoczekiwany przyjazd Pana Właściciela Domu. Na ten dzień wyciąganie się skończyło i mogliśmy wszyscy spokojnie wrócić do swoich siedlisk i zjeść późne obiady, śmiejąc się z farsy, której byliśmy bohaterami. 

Dzisiaj świeci słońce, więc mamy nadzieję, że trochę nasze błota osuszy i pozwoli na bezpieczną jazdę. Słońce i wysoka temperatura to nasza jedyna nadzieja, ponieważ gmina nie kwapi się do naprawienia studziankowych, gminnych przecież dróg, które jak tak dalej pójdzie po prostu przestaną istnieć. Czekam w związku z tym niecierpliwie na odpowiedź na moje pismo, które wysłałam do burmistrza.

Pozdrawiam Was wiosennie i szukam następnych symptomów wiosny, w tej naszej zimnej ostoi, póki co z przyjemnością czytam o wiośnie na Waszych blogach, z cieplejszych rejonów Polski.