Cudne manowce

Idę sobie. Ot tak sobie idę, po bezdrożach moich kochanych. Wokół mnie fruwa dobry Anioł Stróż, zawadiacko merdając ogonem. Trawy są jeszcze suche, drzewa łyse z ledwie zalążkami pączków, pod krzakami leżą resztki śniegu. Wieje silny wiatr. Wystawiam do niego twarz, spragniona ciepłych podmuchów. Nie czuć w nim zapachu wiosny. Nie czuć woni błota i wilgoci. Czuć w powietrzu lato. Słońce grzeje, pieszcząc moje ramię, które wystaje spod za luźnej bluzki. Przykrótkie spodnie od dresów odsłaniają łydki i szare tenisówki założone na gołe stopy. Włosy mam potargane, a wiatr szarpie je jeszcze mocniej. Nie szkodzi. Przecież i tak nikogo nie spotkam. Czuję się lekka, jak bociany, które przeleciały nad moją głową. Zbiegam z górki na zacienioną drogę. Drzewa cicho szumią, a ptaki przedrzeźniają się nawzajem. Na szczycie między drzewami majaczy nasz dom, który jest nieodłączną częścią krajobrazu, jakby stał tu od zawsze. Podskakuję z uśmiechem i dalej idę sobie, przed siebie. Ot tak!