zimowe przywitanie wiosny

Szykujemy się do kolejnego przywitania wiosny na Wonnym Wzgórzu, a tu tymczasem Wiedźma śpi zwinięta w pościeli i zapiera się łapami jak chce się ją wypuścić na podwórko, Anioł nie wyściubia nosa ze swojego pokoju, a po spacerach zaraz chowa się z powrotem. Ja najchętniej też nie wyściubiałabym nosa, gdyby właśnie nie Anioł. Za to w zachowaniu Szczęściarza odrobinę czuć wiosnę, bo samopoczucie Piesia trochę się poprawiło, chociaż mamy świadomość, że w tym stanie może to być cisza przed burzą. W każdym razie Szczęściarz znów szczeka i spaceruje, śpi też spokojniej, póki co cieszymy się więc każdym dniem.

Miało być w sobotę witanie Wiosny w tłumie znajomych i przyjaciół, z ogniskiem i paleniem Marzanny. Będzie chyba za to żegnanie zimy (albo raczej usilne jej wypraszanie, bo nie wygląda na to żeby się ona wybierała w jakąś podróż) w domu, przy kominku i w dużo mniejszym gronie, bo sporo osób pogoda odstraszyła. W sumie nie ma co się dziwić. Na dworze wiatr i śnieżyca. Kominy gwiżdżą, a wicher tak uderza w drzwi, że psy szczekają nie wiedząc co się dzieje. Marzanne jednak spalimy, jak to się na Warmii czyniło, a wcześniej sama osobiście zrobię jej najbrzydszą z najbrzydszych kukłę i sama osobiście ją zmasakruje, żeby wracać już ta Zima przez kilka miesięcy nie chciała.

Zaczęliśmy też obcinać drzewa i teraz boimy się że przemarzną, bo na dworze w nocy jest minus osiemnaście stopni... Mimo to jednak mam wrażenie, że troszkę tej wiosny już czuć. W chwilach gdy trochę mniej wieje, ćwierkają ptaki, w domu mamy gałązki brzozowe, które zaczynają rozwijać listki, a ostatnio widziałam spacerującą po śniegu biedną larwę motyla. Przeniosłam ją w suche trawy, gdzie nie ma śniegu, bo co więcej mogłam zrobić?

Z rozmarzeniem wspominam przywitanie wiosny z przed roku, kiedy było tak ciepło, że ogniskowaliśmy w samych bluzach. Ciągle mam jednak nadzieję, że ognisko się uda, bo tak już bardzo chciałabym spędzić trochę czasu na podwórku... Na wszelki jednak wypadek Marzanna będzie miniaturowa, taka, żeby się w kominku zmieściła.

Troszkę taki chaotyczny wpis ;-)

Pozdrawiam z naszej wichrowej góry!