szukanie, czekanie, plotki - czyli uroki życia na wsi

Stodoła wciąż stoi bez dachu. Cały wtorek spędziłam z tatą na jeżdżeniu po okolicznych wsiach, szukając wykonawców naszego remontu stodoły. Byliśmy wszędzie, gdzie się dało. Pomijając już naszą Studziankę i pobliskie Frączki. Zwiedziliśmy Radostowo, Derc, Jeziorany i kilka innych. Ludzie byli bardzo mili, pomocni. Polecali, mówili, gdzie można znaleźć kogoś, bo telefonów nie mieli. Potem jechaliśmy dalej, a tam inni mówili nam, że ten ktoś to pijak i żeby nawet nie próbować. Często okazywało się również, że polecony nam przez mieszkańców pan ma 1,5 metra, waży ze czterdzieści kilo i ma koło siedemdziesiąt lat, ni jak do stawiania więźby dachowej.
W rezultacie było u nas kilka firm, które pochwaliły się wolnymi terminami dopiero na wiosnę, a my potrzebujemy na już, kilka kontaktów naraili nam też sąsiedzi i znajomi, ale jak na razie nic jeszcze z tego nie wyszło, chociaż bardzo wierzę wciąż w pozytywne zakończenie. Jedni mówią, że stare belki da się odzyskać, inni że trzeba kupić nową więźbę (to, że część da się odzyskać, to akurat sama wiem).Wszyscy jednak są zgodni co do tego, że to co Marek zaczął robić, zrobił źle.
Nawet jeśli nie uda się przed zimą postawić pięknego dwuspadowego dachu, to może uda się chociaż zrobić część założonych prac.
 Doszły nas też niemiłe słuchy (zbombardowały nas  smsy i informacje w sklepie), że Krzysiu P., od nas ze wsi, który u nas pracował, wraz ze swoim tatą Panem J. opowiadają, że K. nie pracuje u nas bo mu nie zapłaciliśmy. Złość nas ogarnęła straszliwa, bo przecież tyle pomogliśmy. Prace miał na wakacje u mojego taty z jedzeniem i spaniem, a i pracy na stałe szukaliśmy dla niego w Olsztynie.
Pojechaliśmy. Żadnego z twórców historii o nas nie spotkaliśmy w domu. Przekazaliśmy więc matce i żonie - biednej kobiecinie co ośmioro dzieci urodziła, że mają krótki czas na odwołanie swoich słów i oczyszczenie nas z tych wstrętnych oskarżeń, bo założymy sprawę o pomówienia. Na drugi dzień jeszcze Pana J. udało mi się spotkać i też na wszelki wypadek przekazałam mu informację. Matka przysięgała, że to nie jej syn, a mąż. A mąż przysięgał, że to nie on, a jego syn. W każdym razie koło zamyka się w jednej rodzince.
Na szczęście mieszkańcy naszej wsi chyba nie uwierzyli w tę historię, wszyscy znają rodzinę Pana J. 

Zmieniając temat, podpowiadacie nam, żeby zakasać rękawy i samemu wziąć się do roboty. Owszem, nie raz tak właśnie robiliśmy, nauczyliśmy się przez te półtora roku mieszkania tutaj bardzo wiele. Jednak więźby dachowej sami nie postawimy, bo do tego trzeba kogoś z wieloletnim doświadczeniem, a nie chcemy mieć dachu stawianego metodą prób i błędów. Poza tym Pan Właściciel Domu z pracy wraca codziennie koło osiemnastej. Co można jeszcze wtedy zrobić?

Szukamy więc dalej, fachowców, pomocników i prosimy o trzymanie kciuków, a także dziękujemy za blogowe wsparcie!