bezsilność!

Mam dosyć!
Jestem zła!
Jestem wściekła!

Po tym jak Pan Janek nie przyjechał do nas bo miał gości, Marek Majster został tylko z jednym pomocnikiem, chłopakiem z naszej wsi (aż mnie korci, żeby go wymienić z imienia i nazwiska).
K. mówi do mnie ostatnio:
- Ja to nie tak jak Pan Janek. Ja jak już przyszłem do pracy to do końca i na pewno nie zrezygnuję. - i po chwili - może możesz mi wypłacić całą kwotę już do końca, bo potrzebuję kasy?
- Nie, bo nie mam. Resztę damy Wam po skończonej pracy.- kiwnięcie głową, chociaż mina dość naburmuszona. Kto to widział, żeby wypłacać pieniądze za robotę która jest jeszcze nawet nie w połowie.

K. poznaliśmy przez naszych sąsiadów, u których wcześniej trochę pomagał i był u nich prawie jak domownik. Pomogliśmy więc chłopakowi i poprosiliśmy tatę, czy nie wziąłby go na wakacje do pracy. Spędził lato nad jeziorem w pięknym miejscu, poznał dziewczynę, miał wikt i opierunek, a zarobione pieniążki miał tylko dla siebie i na nic nie musiał wydawać. Tata przymykał oko na to, że przez całe wakacje nie nauczył się płynnie posługiwać kasą fiskalną, że jąkał się jak rozmawiał z klientami, szalał jego samochodem, a kiedy jeździł po towar znikał nie raz na wiele godzin. Przymykał oko, bo biedny prosty chłopak, bo córka mówiła, że od niej ze wsi i prosiła o pomoc dla niego, bo porządny.

Nie przyszedł dzisiaj do pracy i poinformował Marka, że już się nie pojawi. Marek został sam na polu boju, a sam dachu nie postawi...
Na domiar złego, chyba żeby mnie jeszcze mocniej zeźlić...:

- Marek za dwadzieścia minut obiad - było chwilę po czternastej.
- To dobrze, bo i tak mi się zaprawa skończyła, więc nie będę miał już co dzisiaj robić. - Nie można było powiedzieć, że się kończy? Przecież byśmy pojechali i kupili, a jak już się skończyła, to on dopiero mówi i godziny zmarnowane, bo Pan Właściciel Domu w pracy i nie może teraz przywieźć.

Trudno. Marek popalił trochę starego siana i śmieci żeby coś robić, a i z tym było troszkę przejść, bo mówiłam, że jak będzie palił w wybranym przez siebie miejscu (czyli w tym, gdzie wszystko leżało, żeby nie przenosić tego bałaganu), to będzie się na psa dymić i będzie musiał gasić. Poszłam z Aniołem na spacer, a jak wróciłam to właśnie gasił, bo wszystko szło na mieszkanko Anioła.

Dzisiaj o szóstej rano pojechaliśmy po cement.
- Marek ile będziesz potrzebował jeszcze cementu?
- Jeszcze cały transport, więc będzie trzeba przyczepką przywieźć, a na razie weźcie ze dwa worki.
Pojechaliśmy,  kupiliśmy i... Okazało się, że dwa worki na dzisiaj, a dwa na jutro.
- Marek czemu nie powiedziałeś nam, że będziesz potrzebował czterech worków do końca tygodnia, a transport dopiero na przyszły tydzień?
- Natalia, ty nie miej do mnie pretensji!
- Pretensji nie mam, po prostu prosiłam wiele razy i proszę jeszcze raz o konkrety.

Naprawdę nie umiem z tym człowiekiem rozmawiać.
Na szczęście wpadł do nas Adam, od lasu obok nas, razem ze swoją przesympatyczną dziewczyną Emilką i powiedział, że akurat jedzie do Jezioran, więc nam cement przywiezie.

W tym czasie żurawie przestały krzyczeć, na niebie pojawiły się liczne klucze dzikich kaczek. Również dźwięki godów dochodzące z lasu ucichły, zakończone głośnym aktem miłości. Powietrze nie jest już tak przejrzyste, jabłka na dzikich jabłoniach wokół Wonnego Wzgórza zaczynają opadać i gnić w trawie, a zieleń powoli żółknie. Jesień przyszła i zmienia krajobraz z dnia na dzień jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Remont trwa, a w mojej głowie rodzi się kilka pomysłów na siebie, na życie, na przyszłość, na Nasz Dom, ale o tym później.