czwartek, 7 marca 2013

Zima



Tegoroczna zima, druga już nasza na Wonnym Wzgórzu minęła trochę spokojniej. Oswajamy się  z naszym starym domem, coraz bardziej się z nim zaprzyjaźniamy, a właściwie on z nami, bo my obdarzyliśmy go najszczerszymi uczuciami od pierwszego wejrzenia. Nie było już przygód z zamarzaniem wody, czy z zakopywaniem się samochodu... Nie dało się wyjechać z domu to... trudno. Wciąż byliśmy na taką ewentualność przygotowani, a ja wciąż wydzwaniałam do gminy, wiedząc już, że muszę zadzwonić, bo inaczej nikt nam drogi nie odśnieży. Raz zawiało drogę tak, że przez ponad dwie godziny pięćset metrów odkopywały dwie koparki! Spędziliśmy też pierwszego domowego sylwestra w bardzo sympatycznym gronie, zrobiliśmy zimowe ognisko, które nie za bardzo wyszło, bo temperatura była tak niska, że napoje zamarzały nam w szklankach, więc zmuszeni byliśmy dokończyć ogniskowanie przy kominku. Po ognisku obudziliśmy się nadzwyczajnie rano. Zimno. Patrzymy na termometr. Sześć stopni. Patrzymy za okno. Dwadzieścia stopni mniej niż w domu. Piec zdechł. Próba rozpalenia nie powiodła się. Buchnął dym, który szybko rozniósł się na cały dom. Przeczyszczenie też wiele nie dało. Wciąż dym. Rozpaliliśmy w kominku, który szybko rozgrzał, ale tylko jedno pomieszczenie. Temperatura w sypialni podniosła się do dwunastu stopni i dalej nie drgnęła. Uratował nas kominiarz, który w poniedziałek przyjechał i przeczyścił czopuch pieca w miejscu, gdzie Pan Właściciel Domu swoimi „wymyślnymi” narzędziami nie sięgnął i sąsiad Piotruś z Leśnej Doliny, który jakiś czas później, podczas gdy Kasia i ja przygotowywałyśmy obiad, wyciął nam kilka dziur w piecu, tak że już nam sadza nie straszna i łatwiej piec czyścić.
Zima to również czas braku snu przez choroby nieszczęsnego Szczęściarza. Piesio po operacji odżył, żeby niedługo po tym znów zacząć podupadać na zdrowiu. Miał badane serce, krew, robione prześwietlenia i USG. Po nocach dostawał dziwnych ataków szału, skakał po meblach, ścianach, otwierał łapami drzwi, a rano nie mógł się podnieść ze zmęczenia. Zdarzało się, że ataki te zdarzały się dzień w dzień przez ponad tydzień, a każdy z nich trwał po kilka godzin. Lekarze podejrzewali padaczkę, jednak ostateczna diagnoza uderzyła w nas jak obuchem w łeb. Piesio ma raka. Rak i ciężkie przerzuty. Bardzo go boli. W ciągu kilku dni łapki zaczęły mu się rozjeżdżać, radosne chał chał przerodziło się w rozpaczliwe, piszczące chał chał. Przyjmuje dzielnie całe garście lekarstw pięć razy dziennie, które zlizuje z ręki, niczym najlepsze psie cukierki. Dziś przyszły wyniki biopsji.
„Proszę spróbować dać mu jeszcze weekend” – te słowa wciąż dźwięczą mi w głowie. Wiedziałam, że to pewnie za jakiś czas nastąpi, ale czemu tak szybko? Myślałam, że minimum miesiąc, a po cichu liczyłam, że da radę wytrzymać do lipca, tak żeby być z nami okrągły rok. Tak naprawdę ani my, ani też lekarze nie wiemy w jakim jest naprawdę stanie. Wychodzi na dwór, spaceruje, je pije, ma piękną sierść, nie jest chudy.
„Tak nie wygląda pies z zaawansowaną chorobą nowotworową” – mówią lekarze...
Może jeszcze nie jest z nim tak źle? Może warto poczekać? A może się męczy?
Gdyby mógł sam zdecydować. Gdyby mógł nam powiedzieć jak go boli i czego chce...
Podczas spaceru z Aniołem, który wciąż jest tryskającą młodzieńczą energią, przeciwieństwem starego poczciwego Piesia, wiele myśli chodziło mi po głowie. Niech się już ta wstrętna zima już kończy!. Słońce świeci, ale ziemia jest jeszcze zmarznięta, a w lesie leży tyle samo śniegu co w środku zimy. Podobno mają nas dopaść jeszcze ostre mrozy. Gdzieniegdzie w bardziej słonecznych miejscach tworzą się błotniste kałuże, a na trawiastych zboczach leżą już tylko niewielkie kupki śniegu. Anioł biega jak szalony po żółtej trawie, tak podobnej w kolorze do jego sierści. Biedny Szczęściarz. Czemu dane mu jest tak krótko być z nami, tymi którzy go kochają? Czemu nie może biegać razem z Aniołem i cieszyć się życiem?
Dlaczego wszystkie psy, które miałam w życiu umierały na raka?
Rozmyślania moje przerwał krzyk. Manifest wiosny. Dźwięk nadziei. Czas naszego Piesia się kończy, a zaraz całe Wonne Wzgórze zamieni się w tętniącą życiem, dźwiękiem i zapachem górę. Idzie wiosna, pełna nadziei. Takie to banalne, ale życie znów zatacza krąg. Dziś przyleciały żurawie.

16 komentarzy:

  1. Nasłuchuję, czy nie lecą u nas żurawie, zwłaszcza w słoneczne dni, ale rankiem nawet skowronka jeszcze nie słyszałam; na wiele pytań nie znamy i nie poznamy odpowiedzi, to smutne, kiedy odchodzi przyjaciel, i to wtedy, gdy znalazł dom; u nas dawno po zimie, oszczędziła nas w tym roku; pozdrowienia serdeczne ślę.

    OdpowiedzUsuń
  2. ja widziałam dziś klucz żurawii...
    a szczęściarz? przypomina mi mojego warszawskiego psa, co to też na oko nie wyglądał na chorego...a jednak...
    pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Smutno tak tu dziś... przykro mi bardzo z powodu psa. Jak usypiano moją ukochaną suczkę, też miała raka.. ciężkie chwile.. trzymaj się, choć wiem, że ciężko..
    U nas zostało nie wiele śniegu, ale jezioro jeszcze skute lodem.
    Ściskam Cię mocno!

    OdpowiedzUsuń
  4. Wiesz to smutne z jednej strony, ale z drugiej musisz mieć świadomość że najszczęśliwsze chwile w swoim życiu Szczęściarz spędził z Wami.I Chwała Wam za to.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ech, życie jest niesprawiedliwe...

    OdpowiedzUsuń
  6. Jestem z Wami i trzymamy kciuki za Szczęściarza, mam nadzieję, że to tylko zła diagnoza i Pies zostanie z Wami na dłużej. Pamiętam jak mój Demon był operowany, po operacji żył jeszcze kilka lat. W sumie 16. I pamiętam swoje obawy i słowa weterynarza, który powiedział: Nawet jeśli będzie z Wami tylko rok, to dla niego ten Wasz rok to 7 psich lat. NIe zapominajcie o tym
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  7. Przytulam mocno, mocno, będzie dobrze.
    Buziaki

    OdpowiedzUsuń
  8. Miał z Wami dobry czas. To ważne. Trzymajcie się.

    OdpowiedzUsuń
  9. U Was znalazł spokojną przystań, miłość i opiekę. Będziecie wiedzieć kiedy nadejdzie czas. On Wam powie. Wiedziałam kiedy nadszedł czas Maksia, naszego dobermana, który odszedł na raka. Nie wtedy, gdy profesorowie podczas konsultacji mówili: uśpić. Nie ma nadziei. Miał raka kości. Zdecydowaliśmy się na amputację łapy i leczenie. Przeżył jeszcze trzy lata. Odszedł na raka, ale dużo później niż prorokowali lekarze. Gdy odchodził miał 14 lat.
    Ściskam Was mocno i szybkiej wiosny życzę. I dobrych dni dla Waszego Piesia. Bez cierpienia.
    Asia

    OdpowiedzUsuń
  10. Mam nadzieję, że jeszcze nie nadszedł Jego czas i będziecie mogli spędzić wiele cudownych chwil razem. Jednak gdyby było inaczej - myślę, że to najgodniejsze warunki odchodzenia - wśród kochających, którzy pochowają i pamiętać będą... w miłości...

    OdpowiedzUsuń
  11. Biedak. Z drugiej strony naprawdę Szczęściarz, że trafił do Was pod tak dobrą opiekę.

    OdpowiedzUsuń
  12. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Według mnie, to co zrobiono w mediach z Kaczyńskim to majstersztyk - ohydny, podły, zły majstersztyk. Co trzeba zrobić, żeby wyćwiczyć naród w jedynej słusznej odpowiedzi na każde zarzucone kłamstwo i zło - że wszystkiemu winien jest K.
      Ludzie powoli otwierają oczy, ale boją się zmienić front, bo przecież wmawia się im, że K. będzie jeszcze gorszy.
      Ciekawe, czy odważą się spróbować...

      Usuń
    2. Wolałabym żeby ten blog nie był miejscem agitacji politycznych.

      Usuń
  13. Z trzech psów, które przeżyłam dwa właśnie taki miały koniec. (trzeci zginął w wypadku) Kiedyś myślałam, że to kwestia żywienia, ale przecież mój pierwszy piesio, owczarek niemiecki, którego kupiłam za wszystkie swoje pieniądze na dziesiąte urodziny, nie dostawał suchych kulek, tylko codziennie gotowane mięso z warzywami i wypełniaczem. Wtedy jedzenie w ogóle było jeszcze w miarę naturalne. Przeżył prawie 15 lat. Ostatnia nasza strata sprzed 7 lat to pies, który po "doskonale zbilansowanej" karmie w kulkach dostał cukrzycy, a potem jakiegoś paskudztwa, które nie dało mu szans.
    Aż drżę, co spotka naszego obecnego pieszczocha.
    Obyśmy my i nasze czworonogi zdrowi byli!

    OdpowiedzUsuń
  14. nic nie piszesz, natalio o szczęściarzu...
    lepiej, czy nie????
    uściski:)

    OdpowiedzUsuń