Muzyka wspomnień i troszkę kwiatów ;-)

Nie tylko Wonnym Wzgórzem człowiek żyje. Dlatego też kilka wolnych chwil tym razem postanowiliśmy spędzić w Siemianach na Jeziorakiem. W czwartek miał być koncert naszych przyjaciół z EKT, którego nie mogliśmy przecież opuścić. Nie chodzi tu już do końca o muzykę, ale o klimat, atmosferę i przemiłe spotkanie, zakrapiane kilkoma kroplami mocnych trunków. Oczywiście pisząc o koncercie nie mogę nie wspomnieć o tym, że zespół po raz kolejny nie przyjechał w pełnym składzie i nigdy już w tym składzie nie przyjedzie. Chociaż wszystkim brakuje Mesaliny – pełnego ciepła i cudownie śpiewającego, to przy każdej piosence mamy wrażenie, że też stoi na scenie. Kiedy chłopcy wysiadają z busa, wciąż czekam, żeby się z nim serdecznie uściskać, a potem mam wrażenie, że słyszę jego głos, choćby w chórkach.

Uwielbiam tę atmosferę, która szybko ogarnęła nas i całą licznie zgromadzoną publiczność. Szanty i piosenka turystyczna, bo przecież EKT – Gdynia to Elitarny Klub Turystów z Gdyni, tak cudnie brzmią tylko nad Jeziorem, czy morzem. Spotkaliśmy kilka miłych osób, dobrze i trochę mniej nam znanych znajomych. Poznaliśmy też parę nowych, co zawsze bardzo nas cieszy. Głowę ogarnęły wspomnienia, bo przecież te koncerty i ta muzyka zawsze kojarzą się z miłymi chwilami.  Poszaleliśmy na parkiecie, a potem zaczął się już tylko nasz mały prywatny koncert. Jacek – perkusista, jest też świetnym gitarzystą i kiedy odkłada pałki, bierze w ręce gitarę i gra wszystko o co się poprosi. Gra mi nawet mojego ulubionego Turnaua i inne trudne do zagrania piosenki, których moi (też przeze mnie ogromnie doceniani) ogniskowi grajkowie nie potrafią (niektórzy też nie chcą ;-) zagrać. Ciepły wieczór i śpiewy zawładnęły nami w stu procentach i spać poszliśmy dopiero, kiedy zaczęło robić się jasno. Zmęczenie dawało się we znaki, a przygotować mieliśmy się na kolejny pełen wrażeń wieczór.

W piątek pojechaliśmy na długi spacer do lasu i wykąpać w leśnym jeziorze Anioła. Zaopatrzyliśmy się w szampon i ręcznik. Anioł wszedł chętnie do wody, ale kiedy zobaczył co się święci, zaczął wyć tak jakbyśmy chcieli go utopić, aż jacyś ludzie przyjechali rowerami, pod pretekstem zapytania nas o coś, a my dobrze wiemy, że przyjechali sprawdzić, czy nie krzywdzimy psa. Sami zachowalibyśmy się tak samo, więc nie mamy do tych Państwa pretensji, a Anioł wył naprawdę przerażająco na pół lasu. Podczas spaceru znalazłam też czterolistną koniczynkę, rosła sobie na środku drogi i uśmiechała się do mnie. Dałam ją Sebastianowi, ale on powiedział, że trzeba było ją zostawić dla kogoś innego, przecież my i tak mamy szczęście. Szczęścia jednak nigdy za wiele, więc zasuszyłam ją w książeczce zdrowia Szczęściarza, która wciąż jeździ z nami samochodem i czekać będzie sobie koniczynka na moment kiedy się przyda.

Wieczorem przybyła moja Mała Sylwia od Starych Mebli i to nie sama. Miło było zobaczyć ją tak roześmianą i szczęśliwą, taką, jakiej jej jeszcze nigdy nie widziałam.

Oprócz Sylwii, przyjechały jeszcze dwie przemiłe osoby – Ola i Marek. Piosenki Marka, pewnie wielu z Was zna, niektóre z nich towarzyszyły mi w dzieciństwie, kiedy śpiewała mi je mama. Na podwórku zespół weselny, więc mimo oszałamiającego zapachu jeziora i cudnych widoków przenieśliśmy się do domowego zacisza, gdzie Marek i Ola zagrali. Dwie gitary, okulele i harmonijki ustne. Ola przepięknie śpiewała "Sarajewo", Nohawicy w wersji oryginalnej, dośpiewywałam tylko po cichu refren po polsku. „Noc Czerwcowa” i inne ballady, również wciąż dźwięczą mi w uszach. Marek nie przejmował się, że publiczność mają raptem sześcioosobową i wręcz prowadził koncert. Uczył nas refrenów, żebyśmy mogli śpiewać razem, opowiadał o historii kolejnych piosenek, które napisał. Kilka z nich były to tłumaczenia ludowych piosenek bałkańskich. Każdy utwór był połączeniem liryki i humoru. Był też mały koncert życzeń i standard w postaci Pod Budą, a także właśnie ta piosenka Marka, którą mama mi nuciła: „Bo każdy chłopiec powinien mieć misia, bo każdy miś powinien chłopca mieć, tak jak Puchatek miał swojego Krzysia, bo najlepiej śpi się z misiem to się wie, bo każdy chłopiec powinien mieć misia, dziewczynka też jeżeli tylko chce...” Słodko się zrobiło i cudnie, bo nawet te piosenki Marka, które napisał dla dzieci, do końca dziecięce nie są. Polecam Wam wszystkim ;-)

W sobotę usiedliśmy nad jeziorem tylko we dwoje i było cudnie. Potem dosiadł się Misiek i jeszcze kilka innych osób i znów gitara i tak zwane Miśkowe szlagiery: „Dla takiej jak Ty”, „Na parterze w mojej chacie”, kilka szant, a potem już tylko „Misiek Blues”. Znów przywitał nas różowy horyzont, dlatego też w niedzielę nie daliśmy rady pojechać do domu i zawitaliśmy na Wonne Wzgórze dopiero w poniedziałek, gdzie przywitały nas zjedzone do korzonków kapusty i... wszystko wielkie i pachnące. Przyroda przez te kilka dni pokazała nam swoje możliwości. Zobaczcie sami. 

Taki krzew nam się kiedyś spodobał i sobie rośnie. Nie pamiętam jego nazwy. Ktoś może kojarzy?

Drobne kwiaty tawuły, mamy ich dwa rodzaje, ale tylko te już kwitną.

kwiatki z bajki, kojarzą mi się z dzieciństwem. Szczepkę dostaliśmy od Kasi z Leśnej Doliny, a reszta przekopana jest z pola.

to kupiliśmy ostatnio i już zapomnielśmy nazwy. Skoplikowana jakaś ;-)

Zaczynają się moje ulubione fiolety, lawendowo ;-)

Zakwitł też szczypior, którego kwiaty uwielbiam.

w tle łubin, obok mięta - dzika przekopana z bagien i ta domowa - cytrynowa, też będzie kwitła na fioletowo.

zmiana koloru ;-)

pierwsze pomidorki.

smakowita bardzo ;-)

Zrobiłam zdjęcie tylko tej pani, ale także i agrest ma owocki i maliny ;-)

nasza kochana łąka.

Jeszcze powrót do ogródka i rozkwitły pierwsze piwonie.

schody do domku i anielski pies. W tle jeszcze trochę bałaganu, ale staramy się powoli wszystko sprzątać.

 Dziękuję wszystkim za miłe i pełne wsparcia komentarze pod poprzednim postem. Przez miesiąc nie wchodziłam w ogóle na Wasze blogi, bo musiałam zrobić sobie mały komputerowy urlop. Już nam przeszło i wiemy, że Szczęściarz jest w niebie. Obiecuję nadrobić zaległości. Dzięki i pozdrawiam.