narzekań garstka

Zaczęłam przed chwilą pisać post na bloga, ale skasowałam. Zaczęłam się trochę żalić. Bo ciągłe nerwy, bo samochód nie pali i dziwnie skrzypi, a my prześcigamy się w prorokowaniu co to może być. Pan Właściciel Domu zakłada najgorsze, nie znając się za bardzo, ja natomiast przekonuje jego i sama siebie, że to drobnostka nie znając się zupełnie. Tak właśnie ponarzekać sobie chciałam, że rano wstać trzeba, że na rehabilitacje i do pracy i do domu i już jest ciemno i już po osiemnastej i che się tylko spać, nie może człowiek dwóch stron książki przeczytać, bo oczy się kleją, a w nocy myszy spać nie dają. To co, że Wiedźma skacze po podłodze i stara się je przegonić. Uciszają się na chwilkę i znów, a kotka przecież pod deski nie wejdzie, a pod deskami klepisko i raj dla gryzoni. Zimno ciągle, węgiel się kończy i pieniędzy brak, a zima jeszcze długa przed nami i tak byle do weekendu, byle do wiosny, żeby nie patrzeć już jak wiatr przerzuca śniegowy zaspy z jednej strony drogi na drugą.
Tak naprawdę pojęczeć chciałam tak znacznie dłużej niż to wyżej, ale pomyślałam sobie, że nie będę. Między innymi dlatego, że przeczytałam na blogu Asi z Siedliska pod Lipami o tym stresie całym i kilka dni temu też na blogu Gorzkiej Jagody kilka ciekawostek i stwierdziłam: Na co tu narzekać? Przecież patrzę przez okno jak mąż bawi się z psem na podwórku, a Anioł skacze jak szalony i jest eksplodującym szczęściem na czterech łapach od czubka nosa, aż po sam ogonek i przekazuje te pozytywne emocje nawet przez okno. Przecież jak przyjeżdżamy do domu to natychmiast wylatuje do nas Miejski Pies i z radości robi się krótki (tak podwija ogon pod siebie i lata po całym domu), a Wiedźma zeskakuje z szafy i niby obrażona przechodzi obok, ale jednak zeskakuje! Potem jak już się odobrazi to śpi ze mną wtulona i rozpycha się w łóżku. Przecież póki co jest ciepło, a my mieszkamy w najpiękniejszym miejscu, które w sobotę zobaczymy znów w pełnej krasie (w tygodniu rano jest ciemno i po płudniu jak wracamy też jest ciemno) Przecież mamy siebie i nie raz przekonaliśmy się już, ze razem damy sobie radę ze wszystkim. Jest jeszcze garstka ludzi (chociaż z różnych powodów nam nie znanych chyba coraz mniejsza), dla których nie straszna zima zła i chcą nas odwiedzać i posiedzieć z nami przy stole i po prostu pogadać. No i mogę upiec sobie ciasto i chleb i bułeczki z różnymi nadzieniami i rogaliki i... i tak też zrobię i mam nadzieję, że zapach wydobywający się z piekarnika na dobre poprawi nam humory.