Piątek trzynastego

Po ostatniej wizycie u lekarza, zostałam poinformowana że powinnam pojawić się za miesiąc. Zadzwoniłam i umówiłam i siebie i moją mamę (mama nie leczy się już w Iławie, bo po prostu strach). - Nie ma żadnego problemu – powiedziała przemiła dyspozytorka – trzynasty września, pasuje pani? - Oczywiście, że pasuje. - Ale to jest piątek, na pewno może być ta data? dużo ludzi rezygnuje... - Oczywiście, że może być. Nie jestem przesądna. Nadszedł dzień wizyty lekarskiej. Żeby Pan Właściciel Domu nie musiał brać wolnego w pracy, umówiłam się z rodzicami, że jadąc do Olsztyna przyjadą po mnie i pojedziemy na wizytę razem, zawieść mieliśmy też Panią Miejskiego Psa do cotygodniowego fryzjera. Zadzwonił telefon. - Natalia, jest problem, nie przejedziemy, jest rozkopana droga! – w Studziance kładą wodociąg, jakieś dwa tygodnie temu informowali, że przez kilka godzin droga będzie nieczynna, ale miało to być w już dawno temu i to w poniedziałek. No, nie... Przecież nie mogła przepaść mi wizyta lekarska. Zadzwoniłam do gminy. Kiedy dość nerwowo wyraziłam swoje racje, dostałam numer do prezesa firmy kładącej wodociąg w naszej wsi. Na szczęście odebrał. Przedstawiłam się i grzecznie powiedziałam o co chodzi. W między czasie rodzice zadzwonili z informacją, że panowie robotnicy powiedzieli, że droga nie zostanie zbyt szybko otwarta. - Proszę Pani, jak pani ma takie problemy to my możemy nie robić wody w Studziance.- chyba ten pan sobie żartuje, tu już naprawdę się wściekłam. - Proszę Pana, ja nie powiedziałam, żeby Pańska firma nie kładła tych rur, ale oczekuję informacji, kiedy takie wykopy będą się odbywać, teraz mam złamaną nogę, a za pół godziny mam być u lekarza w Olsztynie, na wizycie, na którą jestem umówiona od miesiąca i nie obchodzi mnie jak to zrobicie, zasypiecie wykop, czy przyjedziecie po mnie traktorem i mnie dowieziecie do samochodu, który czeka na mnie po drugiej stornie, ale to ma być zrobione, bo inaczej naprawdę zrobię aferę. - Proszę jeszcze raz powiedzieć jak mogę pani pomóc – głos prezesa się zmienił. - Proszę zadzwonić do pracowników i poprosić ich żeby jakoś to załatwili, bo ja nie przejdę piechotą o kulach kilku kilometrów. - Oddzwonię do pani. – zadzwoniłam szybko do Piotra z Leśnej Doliny mieszkającego z tej samej strony wsi co my. Mógłby mnie dowieźć do wykopu, a potem niech mnie nawet przez niego przeniosą. Piotrek wychodził już z domu, kiedy dostałam telefon od rodziców, że już jadą. Za chwilę zadzwonił też prezes i szef robotników z przeprosinami. Grzecznie podziękowałam za pomoc. Jak się chce to można, prawda? Z mocnym spóźnieniem ruszyliśmy do lekarza, zjeżdżając z górki, nagle Pani Miejskiego Psa zawołała: - Zatrzymajcie się, zapomniałam portfela. - Nie mamy czasu, pożyczymy ci pieniądze. – Zgodziła się i ruszyliśmy. - Jednak musimy się zatrzymać, zapomniałam dokumentów od ubezpieczalni, a muszę dzisiaj opłacić ubezpieczenie. - Zapłacisz, kiedy indziej spóźnimy się do lekarza. – mimo to pobiegła. No wreszcie znów jechaliśmy. Nie za długo. W Tuławkach kładą asfalt. Droga zamknięta na kilkanaście minut, bo akurat wylewają, a na suchym pasie stoją maszyny. Pan powiedział, że trochę to potrwa. Otworzyłam drzwi. - Bardzo Pana proszę, spóźnimy się do lekarza, może da radę przejechać, przecież stoimy tylko my. – Pan powiedział coś przez krótkofalówkę i pokazał, żebyśmy jechali. Przejeżdżając złożyłam ręce w podziękowaniu i posłałam panu mój najsłodszy uśmiech kulasa. O godzinie wyznaczonej na wizytę wjechaliśmy do miasta, wysadziliśmy Panią Miejskiego Psa i po postojach na wszystkich światłach dojechaliśmy pod przychodnię. Tym razem piątek trzynastego zaskoczył nas pozytywnie. Korytarze były puste, a przede mną był tylko jeden pan z nagłego wypadku. Nikt nie chce umawiać się do lekarza w pechowy dzień. Teraz wszystko poszło jak z płatka, zrobili mi i mamie zdjęcie, powiedzieli, że wszystko w porządku i ruszyłyśmy do kolejnego lekarza (żeby sprawdzić, czy na pewno wszystko dobrze, bo pierwszą diagnozę wystawił ten, który wcześniej nie zauważył, że śruby są źle wkręcone). Kiedy wychodziłyśmy, korytarz zapełniał się i wszyscy jak się okazało byli z nagłych wypadków – piątek trzynastego. W szpitalu miejskim, gdzie, jak powiedział doktor po operacji, mamy dożywotnią gwarancję na nasze nogi byłyśmy za późno. Wszyscy lekarze operowali. Sympatyczne pielęgniarki poznały nas, uśmiechały się i zagadywały co chwilę. Mama dała im swoje książki i podobno ustawiają się w kolejce do ich przeczytania i mają w tym celu zrobiony grafik. Lekarze pojawili się, ale musieli chwilkę odpocząć przed kolejnym zabiegiem. Znaleźli jednak chwilę żeby zerknąć na rentgenowską sesję zdjęciową naszych nóg i potwierdzić, że goi się dobrze. Jeszcze tylko oddać telewizoro-monitor do naprawy i do domu. Wszyscy starzy mieszkańcy Olsztyna, ale drogi się nam pomieszały i na około w końcu dojechaliśmy pod zakład naprawczy, gdzie okazało się, że telewizor działa i nic mu nie jest. U nas jak na złość nie działa. Wyszłam z tatą, który niósł sprzęt i mnie asekurował z zakładu. Padał deszcz. Tata poleciał z telewizorem, a ja postanowiłam być samodzielna i sama zejść ze stromych schodów. BUM! Spadłam. Kule poleciały, a ja wylądowałam schodek niżej (na szczęście nie dziesięć schodków niżej), tyłkiem w kałuży. Resztę stopni pokonałam z asekuracją. Chodzę o kulach już dwa miesiące, a jeszcze się nie przewróciłam, a w ten nieszczęsny piątek akurat musiałam klapnąć i chlapnąć (wodą z kałuży). Dojechaliśmy już spokojnie do domu. Nic się już nie wydarzyło. Chodzić bez kuli i bez buta, którego noszę zamiast gipsu będę mogła dopiero dwudziestego trzeciego października. Liczyłam na to, że trochę wcześniej. To wszystko przez ten piątek trzynastego. Jak tu nie być przesądnym?