Nocne harce

Spaliśmy sobie smacznie. Nagle za naszym łóżkiem usłyszeliśmy pierwsze, jeszcze cichutkie "szuru-buru". W domu została tylko jedna mysz (resztę w niekrzywdzący sposób, sukcesywnie wynosiliśmy). Ta jedna mysz jest mądrzejsza od pozostałych i zupełnie niezainteresowana smakołykami w żywołapce. Pan Właściciel Domu jak zwykle zapukał w drewniany zagłówek łóżka, a mysz śmielej i głośniej odstukała gdzieś pod łóżkiem, nie robiąc sobie nic z przekleństw Pana Właściciela Domu, który grozi myszy, że jak ta się nie uspokoi to wysypie jej trutkę, albo zabije dziurki w podłodze, którymi ta się wydostaje. Trutka to jednak zbyt brutalne rozwiązanie, stanęło więc na tym, że z samego rana młotek i gwoździe pójdą w ruch. Mysz jednak nie dała za wygraną.
- Obudź tego kota wreszcie – zawołał Pan Właściciel Domu, wpatrując się w śpiącą słodko na poduszce między nami Wiedźmę. Czemu on jej nie obudzi, jak taki mądry? Żadne z nas nie chce narazić się kotu. W końcu jednak chrobotanie stało się nie do wytrzymania, a z doświadczenia wiemy, że kiedy tylko Wiedźma pojawia się na podłodze, to wszystkie myszy w domu truchleją i ciszę mamy przynajmniej na godzinę. Pogłaskałam więc delikatnie miękkie futerko i poprosiłam, żeby wstała. Nic z tego. Złapałam więc kota, żeby delikatnie zdjąć ją z łóżka. Znów nic z tego. Z łapek wysunęły się pazury i kurczowo złapały się poduszki, a z wielce przerażonej kociej paszczy wydał się ryk rozpaczy, niechęci i złości, jednym słowem jęczące MIAUUUU! Kiedy puściłam Wiedźma natychmiast ponownie przystąpiła do ścielenia sobie mojej poduszki i zwijania się w kłębek. Po przygotowaniu spania jednak zdecydowała się na mały spacer do miski (je w naszej sypialni, żeby Miejski Pies jej nie wyjadał), pochrupała chwilę i wróciła spać na wcześniej ugniecione miejsce. Ta niezwykła przechadzka do jedzenia i z powrotem dała jednak sporo i mysz ucichła. Do rana był spokój.
- To co, zabijesz myszy wejście pod podłogę – zagadnęłam po przebudzeniu męża.
- Nie, no co Ty, może ona ma tam dzieci? - odpowiedział szybko i zaraz dodał już w stronę podłogi – nie martw się myszko, nic nie będziemy przybijać, żyj sobie spokojnie, dam ci serka. - I jak go nie kochać? I jak tu pozbyć się myszy z domu?
Wczoraj za to późnym wieczorem na nogi zerwało nas głośne miauczenie. Otworzyłam okno. Miauczenia nie było już słychać, ale za to dobrze słyszalne były warki Wiedźmy. Pan Właściciel Domu zarzucił bluzę, przywdział kalosze i wybiegł z latarką w poszukiwaniu biednej Wiedźmy (już się na takich poszukiwaniach "biednej" Wiedźmy w przeszłości przejechaliśmy, bo okazało się że nasza "bezbronna" i "delikatna" kicia prawie morduje na podwórku dużo większe od siebie koty). Mieszkamy na tyle daleko od wsi, że raczej domowe zwierzęta ze Studzianki do nas nie zachodzą (odkąd po naszej przeprowadzce na Wonne Wzgórze Wiedźma przegoniła pomieszkujące w stodole koty), mimo to pierwszą myślą było, że to jakiś mały kociak się przybłąkał i że Wiedźma z nim walczy i zrobi mu krzywdę. Anioł ujadał jak oszalały, Pan Właściciel Domu przespacerował się wokół chatki, kotka ucichła, ale do domu nie wróciła. Dzisiaj okazało się, że dziwnym zwierzem, którego przeganiała Wiedźma był prawdopodobnie jakiś leśny drapieżnik. Z kompostu były wygrzebane resztki, które ostatnio porządnie zakopałam, żeby Anioł ich nie wyciągnął. Jakieś zwierze zjadło je ze smakiem. Bohaterska kotka wróciła w nocy Cała i zdrowa i jak zwykle kazała się nam posunąć, bezceremonialnie ścieląc sobie nasze łóżko.

Czekamy na silniejszy powiew wiosny! Pozdrawiam ciepło!