Przydrożne towarzystwo

Od jakiegoś czasu pod sklepem w naszej wsi kręci się malutka suczka, która wygląda jak skrzyżowanie pekińczyka z niewiadomo czym (z nutrią?). Ma długą sierść, jedno ucho jej sterczy, a drugie jest mocno klapnięte. Oczywiście jak to my zrobiliśmy śledztwo, żeby dowiedzieć się skąd wzięła się ta słodka panienka. W sklepie, który otwarty jest trzy razy w tygodniu do godziny dwunastej dowiedzieliśmy się kto jest właścicielem. Wiemy też, że aktualnie owy pan pracuje za granicą, pan sklepikarz powiedział jednak, że psiaka dokarmia pewna starsza pani (przynajmniej w dni, w które sklep jest otwarty kupuje jedzenie dla psa). Nie przekonała nas jednak ta informacja i postanowiliśmy regularnie pannę odwiedzać, chociaż nie taka z niej znowu panna, bo prowadza się z pieskiem Pani R. (od której kupujemy jajka) – Lizusem. Lizus zawsze uwielbiał ganiać za naszym samochodem, a kiedy szliśmy do Pani R. warczał na nas i straszył zębiskami (chociaż jego gabaryty i pyszczek słodziaka nie budzą powszechnego strachu). Pani R. wspominała jednak, że Lizus potrafi ciapnąć. Kiedy karmiliśmy naszą małą koleżankę Lizus podchodził niepewnie i obserwował zazdrośnie z daleka, przekonując się coraz bardziej, że jednak przyjść warto (Pani R. dba o Lizusa, który ma budę i swoją miskę, ale na drapane i tak lubi liczyć, jak to psiak). Panienka rzucała się za każdym razem łapczywie na jedzenie, jakby nigdy takich rarytasów jak np. zwykłe psie chrupy nie widziała. Śledztwo trwa, wiemy, że sunia mieszka na podwórku, chcemy się dowiedzieć, czy ma jakąś budę, czy ma ciepło? Teraz oba psy rozpoznają nasz samochód, a kiedy zatrzymujemy się pod budynkiem starej szkoły (sklepu) mała natychmiast wybiega. Lizus, mimo że mieszka kawałeczek od sklepu natychmiast bierze rozpęd spod domu i zanim jeszcze zdążymy otworzyć drzwi merdające ogony uderzają w maskę samochodu. Kiedy tylko nacisnę klamkę, momentalnie psiaki pchają się do auta, liżą nas po rękach i cieszą się, już zanim wyjmiemy jedzenie. Potem Pan Właściciel Domu bierze miseczki i nakłada dużą porcję małej i trochę mniejszą Lizusowi (nie powinno się karmić cudzego psa, o którym się wie, że dostaje jeść, ale jak mu nie damy, to zje swojej koleżance). W tym momencie słychać mlaskanie psów i rozpaczliwe „miauki”. Nadchodzą koty głośno oznajmiając swoją obecność w wieczornej stołówce. One również dostają swoje porcje i wreszcie możemy ruszyć do domu, wylizani, z brudnymi od psiej sierści rękami i naładowani pozytywną energią, którą dają nam nasi przydrożni miauczący i merdający znajomi.