piecowo

Wreszcie jest! Stoi nasz pieco – kominek! Mimo pierwszych pomysłów o zrobieniu dużej imprezy – piecowego, stwierdziliśmy, że co się odwlecze, to... wiadomo. Zrobiliśmy więc małe, skromne dwu osobowe piecowe. Na stole przed kominkiem stanęła „lazania” (lubię spolszczać), coś mocniejszego, a ciepełko zaczęło buchać ze wszystkich stron. Ogień za szybą i mały płomyk świeczki, wraz z naszą ulubioną muzyką, wyczarowały cudny klimat. W dzień przemarzliśmy, bo mimo słońca, było zimno, rześko i wiał silny wiatr, a my konserwowaliśmy okna przed zimą i spędziliśmy na dworze sporo czasu. Wieczór i noc w domu były ciepłe, ciche, spokojne. Nawet kuna nie skakała tak mocno po strychu i dała nam tej nocy spokój. Wreszcie nie muszę spać w golfie... W niedzielę rano po spacerze z psem pojechaliśmy do sklepu, wracając zaskoczył nas samochód stojący niemal pod naszym domem (na naszej działce w każdym razie). W domu, który widać od nas słychać było głosy, z daleka widzieliśmy spacerujących ludzi z dzieckiem. Pan Właściciel Domu zapiął Anioła na linkę i poszliśmy w ich stronę. Baliśmy się, że jak wrócą do samochodu, to Anioł mocno ich obszczeka, a nie chcieliśmy go zamykać. Skręciliśmy na drogę dojazdową do gospodarstwa. - Cześć Natalia – usłyszałam. Odpowiedziałam tak samo i dopiero kiedy podeszłam bliżej, zorientowałam się, że powinnam powiedzieć „Dzień dobry”. Przede mną stała Pani Ania – pani doktor z mojego uniwersytetu i świetna artystka, z którą miałam zajęcia na studiach wraz ze swoją córeczką. Podeszliśmy bliżej, a z domu wyszedł mąż Pani Ani – Pan Profesor – mój promotor. Okazało się, że bardzo mili ludzie kupili siedlisko, a moi nauczyciele, którzy też mieszkają w starym siedlisku (pięć kilometrów od nas) przyjechali wraz z nimi zobaczyć nową/starą siedzibę. Samochód pod naszym domem nie był jednak ich samochodem, zagadka więc nie została rozwiązana. Od razu zaprosiliśmy nowych sąsiadów na herbatę. Okazali się bardzo fajnymi, zakręconymi ludźmi, którzy w Studziance bywali już wcześniej. Zimą, zgubił nam się Anioł i wpadł za dziwny płot w lesie, okazało się, że to sad, ze starymi odmianami drzew, jednego z naszych nowych sąsiadów. Jestem przekonana, że spotkamy się na niejednej imprezie. Wieczorem napuściłam sobie wody do wanny, a Pan Właściciel Domu pomógł mi do niej wejść (wierzcie mi, to nie takie proste). Cudownie było popławić się w gorącej wodzie z pianą. Nie kąpałam się w wannie od trzech miesięcy, a przed wypadkiem odpoczywałam w ten sposób bardzo często. Nie wolno mi co prawda moczyć nogi w ciepłej wodzie, ale raz zrobiłam wyjątek i nie zaobserwowałam skutków ubocznych. Kiedy dopiero co zdążyłam owinąć się ręcznikiem usłyszeliśmy szczekanie przed chwilą zamkniętego Anioła. Przez sam środek podwórka, pod oknem naszej łazienki szło kilku mężczyzn z wędkami. Wracali z ryb znad stawu. Zagadka samochodu się rozwiązała. Pan Właściciel Domu wyszedł na zewnątrz i zobaczył wielokrotnie opisywanego na tym blogu Pana P., wraz z towarzystwem. Naprawdę nie mamy nic przeciwko tego, żeby ktoś brzegiem naszej działki chodził nad staw, skoro to najbliższa sensowna droga, ale bez przesady, nie przez środek podwórka! Na szczęście panowie szybko odjechali i znów zostaliśmy sami w naszej głuszy. Na koniec wrócę jeszcze do pieca. Jak już wspominałam wcześniej koronę znalazłam u naszych sąsiadów – Kasi i Piotra z Leśnej Doliny w krzakach. Bardzo im dziękuję, że pozwolili mi ją sobie zabrać. Całość korony naszego pieca sztukowaliśmy z połamanych fragmentów kafli z krzaków. Korona miała kolor zwykłej ceramiki wypalonej na biskwit. Na niektórych fragmentach po oczyszczeniu z warstwy błota i gliny pokazały się resztki farb, ciemnozielonej, srebrno - szarej i już praktycznie zdrapane złocenia (właściwie niewidoczne). Zagłębienia reliefu były zaciemnione ze starości, ale ładnie uwypuklało to wzór. Niektóre miejsca pokryte były glonami. Nie wiedziałam za bardzo jak zabrać się do zabezpieczenia kafli (część z nich była mocno spękana) i do ich pomalowania. Nie chciałam, żeby były w kolorze gliny, nie chciałam też przemalować ich tak, żeby straciły swój pierwotny urok. Teraz zaczną się podziękowania dla osób, które prosiłam o radę i które tak szybko mi odpowiedziały i pomogły. Dziękuję koleżankom z klasy z liceum plastycznego, które skończyły specjalistyczne studia i podpowiedziały jak profesjonalnie zająć się moimi kaflami Mireli i Kasi. Mirela zajmuje się konserwacją skóry i papieru, więc jeśli będziecie potrzebować kiedyś takich usług, to chętnie podam do niej kontakt. Ksia zajmuje się głównie ceramiką. Zapraszam na bloga Kasi, gdzie pokazuje swoje prace: http://katarzynamisciur.blogspot.co.uk/ Dziękuję Ilonie Lisieckiej z bloga http://mojamalazagroda.blogspot.com/ za szybką reakcję i pytania, które w moim imieniu zadała. Dziękuję Ewie z przytulnego Domu http://przytulnydom.blogspot.com/ również za konsultacje i link do odpowiednich środków. No i na koniec Sylwi Świercz, z bloga o decoupageu, do którego linka nie mogę znaleźć, ale nie jest to blogspot, która podpowiedziała mi jak stosować crackle dwuskładnikowe, którego użyłam do moich kafli (na zdjęciach nie za bardzo je widać, bo są słabej jakości). Większość jednak zrobiłam po swojemu: Odsoliłam i odtłuściłam kafle. Posklejałam niektóre pęknięcia. Pomalowałam kafle białą farbą i pocieniowałam brązową i czarną w zagłębieniach. W miejscach gdzie znajdowała się stara farba, białą farbę nałożyłam bardzo cienko, tak żeby stara prześwitywała. Następnie przetarłam wypukłości i miejsca ze starą farbą papierem ściernym, tak żeby odsłonić trochę koloru ceramiki i koloru starej farby. Potem pomalowałam werniksem postarzającym, który nadał kaflom lekko żółtawy kolor. Następnie nałożyłam crackle dwuskładnikowy, drobno pękający. Po pojawieniu się spękań wtarłam w nie czarny, matowy cień do powiek, a resztę umyłam mokrą szmatką i mleczkiem kosmetycznym. Na koniec nałożyłam kilka warstw lakieru nadającego mocny połysk. Kafle są już umocowane, będę musiała jeszcze je podmalować w miejscach łączeń, ale to za jakiś czas, jak będę mogła stanąć swobodnie na stołku, czy domowej drabince.

Początki budowy kominka

Pozdrawiam wszystkich ciepło!