Nasz Odlotowy ogród!

Wspominałam ostatnio, że nagrywaliśmy pewien filmik. Dzisiaj mogę zdradzić tajemnicę i powiedzieć o co chodziło. Zaczęło się od zgłoszenia, które było ryzykowne, bo zupełnie nie pasowaliśmy z naszym ogródkiem do formuły. Ryzyko jednak się opłaca. Zaczęły się telefony, ankiety, wiele pytań. Robienie zdjęć, mapek, wysyłanie, nagrywanie kolejnych filmików, przyjazd pana z profesjonalną kamerą i tak przez dwa tygodnie od wysłania zgłoszenia. Zaskoczyło mnie przede wszystkim, że pierwszego maila napisałam w piątek, a już w sobotę miałam odpowiedź. W następny piątek był u nas pan z kamerą, a jeszcze w następny…, ale o tym za chwilę. W poniedziałek zadzwonił telefon z informacją, że będą u nas we środę wieczorem. Zaczęło się. Dostaliśmy się do programu Odlotowy ogród! Nie oglądaliśmy wcześniej zbyt wielu odcinków, nie orientowaliśmy się za bardzo jak wygląda taki program. Byłam bardzo rozemocjonowana. Wyjechałam samochodem z moim tatą, po pierwszą część ekipy – Dominika (prowadzącego program), jego tatę i dźwiękowca. Kiedy wjechali na nasze podwórko i zobaczyli miejsce przeznaczone przez nas do metamorfozy mina trochę im zrzedła, bo dokumentacja nie pokazywała dokładnego stanu naszej plantacji pokrzyw i innych chwastów. Po chwili konsternacji na twarzy Dominika pojawił się jednak uśmiech, w którym zobaczyłam nadzieję. Dojechała reszta przesympatycznej ekipy i następnego dnia zaczęło się kręcenie i metamorfoza. Z pomocą przyszło nam kilka osób: przybyli moi rodzice, sąsiad – Piotrek, Kolega – Sławek z synkiem Tymkiem z Olsztyna i mój brat Szymon. Pan Właściciel Domu, który uwielbia pracę fizyczną oczywiście też zakasał rękawy. Zaczęło się koszenie, „glebogryzienie” glebogryzarką i inne ciekawe czynności. Panowie pracowali w pocie czoła, a tymczasem w domu trwało wielkie gotowanie. Nie mogłam zakasać rękawów i pracować ze wszystkimi, ale chociaż wkładając serce w gotowanie dla całej ekipy i naszych pomocników mogłam jakoś się odwdzięczyć za to co dla nas robili. Zaskoczyło mnie, że tak smakowały ekipie moje drożdżowe chlebki, które były dodatkiem do jednogarnkowego dania. Kilka osób zapisało przepis, który jest śmiesznie prosty i szybki. W między czasie trwało nagrywanie, przepytywanie nas, dlaczego tak a nie inaczej. Zainteresowanie i czasem niedowierzanie wzbudzał głównie fakt, że można z własnej woli wyprowadzić się aż na taką dzicz, aż w tak trudne i niedostępne miejsce. Mieliśmy jednak wrażenie, że reżyser programu i cała ekipa słucha nas z zainteresowaniem. Drugi dzień był już znacznie spokojniejszy. Tego dnia nie potrzebowaliśmy już tylu pomocników, większość pracy było zrobione, przyjechał jednak, wspominany już na moim blogu przy okazji wrześniowego koncertu Maciek i z uśmiechem zgodził się pomóc. Oswoiliśmy się już z obecnością kamer i z dużą ilością ludzi, których bardzo polubiliśmy. Przygotowywaliśmy w spokoju obiad, a na drugie śniadanie piekłam drożdżówki ze śliwkami, które chyba smakowały, bo co poniektórzy, brali w serwetki te dopiero wyjęte z pieca, parujące gorącem i próbowali jeść, za pewne parząc sobie usta. Tego dnia nie mogliśmy podglądać co dzieje się za oknem. Nie mieliśmy nawet zamiaru, przecież fajnie mieć niespodziankę. Na wszelki jednak wypadek ekipa pozasłaniała nam w domu okna. Pogoda była piękna, a do ogrodu mogliśmy wychodzić tylko drzwiami balkonowymi i przy asekuracji ekipy. Anioł zrobił wśród naszych gości furorę, bo okazało się że wszyscy uwielbiają zwierzęta, a on był wyjątkowo grzeczny. W drugi dzień metamorfozy członkowie ekipy wypuszczali go, bawili się z nim kijem, dawali jeść i podkarmiali kiełbasą, nasz piesek jednak tęsknił trochę za nami i czekał cierpliwie pod drzwiami, aż będzie mógł się z nami spotkać. Wreszcie nadszedł ten moment! Dostałam wypieków na twarzy. Moim marzeniem był skromny, wiejski ogródek, byłam przekonana że moje pragnienie zostanie spełnione, nie mogłam jednak wyobrazić sobie efektów dwudniowej pracy. Z zamkniętymi oczami doszliśmy do miejsca metamorfozy i… Okazało się że jest pięknie i tak jak sobie wymarzyliśmy, gdyby nie kule, to podskoczyłabym z radości! Obiecałam, że więcej nic nie napiszę i nie zdradzę sekretu wyglądu naszego nowego ulubionego miejsca w ogrodzie, dlatego zapraszam wszystkich za kilka miesięcy na emisję programu (14. kwietnia), o której jeszcze na pewno na łamach bloga będę przypominać. Oprócz tego chciałam napisać, że cała ekipa pracująca przy programie jest tak przesympatyczna, że można z nimi konie kraść, Dominik ma świetne pomysły i również ciężko pracuje przy metamorfozie, a nie jak niektórzy myślą jest tylko wizytówką programu (chociaż to też ;-) i naprawdę czyni cuda w dwa dni! Dziękuję wszystkim za zaangażowanie, za danie nam szansy, za uśmiech i życzliwość i oczywiście naszym pomocnikom za pomoc, ale jeśli o to chodzi, to odwdzięczymy się jeszcze przy okazji. Na pewno nie zaniedbamy ogrodu i jak już tylko będzie można, to będziemy regularnie fotografować zmiany i innowacje i pokazywać na blogu. Tyle wrażeń na dzisiaj, pozdrawiam ciepło!