Orzeł, czy nie orzeł?

Pisałam ostatnio o tych wszystkich ludziach, którzy wiedzę o przyrodzie mają znikomą, a tu się okazało, że i ja (choć szczycę się mieszkaniem na wsi i życiem w zgodzie z naturą) muszę się znacznie doszkolić. Moją piętą achillesową są ptaki. Kocham ptaki za ich śpiew, za to, że one mogą latać, a ja nie, za ulotne piękno i za to że postać ptaka ma w sobie ładunek emocjonalny i symboliczny. Potrafię rozróżnić te podstawowe, które zakładają gniazda w naszym otoczeniu i które przylatują zimą do naszego karmnika, a wiosną osiedlają się w budkach. Problem zaczyna się z tymi ptakami, którym nie można przyjrzeć się z bliska, bo zazwyczaj latają bardzo wysoko a i gniazda zakładają w miejscach niewidocznych dla ludzi. Mówię tu o ptakach drapieżnych.
Robiłam ostatnio ulotkę reklamową dla fundacji Albatros, zajmującej się dzikimi ptakami właśnie. Fundacja prowadzi też Ptasią Akademię, czyli bardzo fajne zajęcia edukacyjne dla dzieci, których właśnie dotyczyła moja ulotka i na które chyba sama powinnam się zapisać.Wraz z dwoma miłymi paniami z fundacji przeglądałam zdjęcia ptaków z archiwum Albatrosa, wybierając te nadające się na broszurkę.
- O ten orzeł będzie się nadawał – zawołałam zadowolona.
- To nie orzeł to myszołów. - Roześmiałam się z własnej niewiedzy i kontynuowałyśmy oglądanie zdjęć. Przeleciałyśmy trochę fotografii wróbli, bocianów, czapli, sów i nagle znów:
- Ten orzeł jest idealny!
- To nie orzeł to trzmielojad. - Słyszeliście kiedyś o trzmielojadzie? Pewnie tak, ja niestety pierwszy raz. Wypatrzyłam jeszcze kilka orłów które okazały się sokołem, gadożerem, krogulcem i jastrzębiem. No cóż... Jak się okazało dla mnie każdy ptak z zakręconym dziobem i pazurami to ORZEŁ, na szczęście były tam tylko polskie ptaki nie strzeliłam więc gafy nazywając papugi orłem, a pod koniec nawet udało mi się trafić:
- Ten orzeł jest ładny - powiedziałam już trochę z przekory i z niepewnym uśmiechem na twarzy.
- Tak to jest orzeł! - Usłyszałam wreszcie.