o jesieni i sklepach wiejskich przemyśleń kilka

Z przykrością, ale nie mogę powiedzieć, że jeszcze jest lato. Nastała jesień, chociaż wyjątkowo piękna, słoneczna i jednak wciąż bardzo letnia. W niedzielę żurawie pożegnały nas głośno przelatując nad naszym domem. Popatrzyliśmy na nie tylko tęsknym wzrokiem, życząc im powodzenia podczas dalekiej drogi i do zobaczenia wczesną wiosną! Rykowiska pełną parą, aż strach spacerować z psem rano i wieczorem. Wciąż widzimy gdzieś naszych rogatych znajomych, którzy swoim barytonem próbują nas i siebie nawzajem przestraszyć. W naszym przypadku się im to udaje, bowiem w tym szczególnym dla nich czasie zwykła płochliwość odchodzi na drugi plan i daje miejsce nieograniczonej odwadze, lepiej więc obserwować je z daleka, albo najlepiej zza okna. Nie udało mi się jeszcze w tym roku sfotografować żadnego rogacza, tak jak w tamtym roku, kiedy to Pan Właściciel Domu w swojej "Rozmowie z Królem Lasu" przywołał wielkiego byka przed nasze okno, ale rykowiska jeszcze trochę potrwają więc mam nadzieję za niedługo pochwalić się tegorocznym zdjęciem jelenia na rykowisku.
Dni są bardzo ciepłe, ale wieczory i poranki uderzają chłodem, który wraz mgłami przeszywa ciało. Niesamowite jest uczucie kiedy wieczorem wychodzi się z leśnego zagajnika na rozległą łąkę. Między drzewami powietrze jest ciężkie i jeszcze nagrzane po słonecznym dniu, czasem tylko krok dalej temperatura niższa jest o kilka stopni i ma się wrażenie jakby jakiś chłód, który pojawia się nie wiadomo skąd ogarniał powoli całą przestrzeń i małą postać człowieka w tej wielkiej, pustej i chłodnej dolinie. Można się poczuć trochę tak jak postaci na obrazach Caspara Davida Friedricha, takie małe punkty – ludzie w nieograniczonej, otwartej przestrzeni.

To my jesteśmy w tym świecie gośćmi, chociaż pewnie wielu z nas chciałoby uważać inaczej. Nawiązuję tu do kilku dziwnych spraw, które ostatnio mnie zaskoczyły – między innymi turysta w Tatrach piszący skargę do władz Parku Narodowego, bo złe niedźwiedzie chodzą i jak tak może być, bo on się boi, a także Turysta z Bieszczad informujący park, o porykiwaniu dwóch niedźwiedzi. Na bieszczadzkiego turystę także padł blady strach. Pierwszy turysta charakteryzował się brakiem szacunku do przyrody, na której teren wkroczył, drugi natomiast kompletną niewiedzą na temat lasu i świata zwierząt, bowiem porykujące niedźwiedzie okazały się właśnie jeleniami podczas rykowisk. Myślę, że fajnie byłoby wybierając się w Bieszczady, albo nawet do podmiejskiego lasu dowiedzieć się trochę o faunie i florze i np. o tym jakie dźwięki wydają jelenie w okresie godowym.

Słoneczne wolne dni staramy się poświęcać na pracę przy budowie ganku, jednak po pierwsze, to pierwsza konstrukcja jaką Pan Właściciel Domu buduje sam, jest to metoda prób i błędów, więc idzie dość wolno, a po drugie chyba ze względu na słoneczną pogodę wciąż mamy gości, w związku z tym prace opóźniają się znacznie. W ten weekend jednak ustalone już jest, że w domu nas nie ma, bo jesteśmy na podwórku i zajmujemy się gankiem i ogrodem, a weekend mamy długi, bo zaczynamy go już we czwartek, czyli dziś wieczorem, a kończymy w poniedziałkowy wieczór. Szkoda w taką pogodę siedzieć w choćby najfajniejszej pracy w mieście, zamiast tego lepiej popracować na powietrzu, pospacerować z psami, popalić ognisko i poczuć trochę naszego wiejskiego folkloru np. w wiejskim sklepie. Pod sklepem jak to zwykle bywa stoi grupka panów, kiedy jest zimniej stoją w środku, ale na razie pogoda na ławeczkowanie dopisuje. Wchodzimy rano do sklepu, a tu przed nami wchodzi jeden dobrze nam z widzenia znany pan. Pan Milczący bez słowa podszedł do mojego męża i podał mu rękę (kultura musi być!), bez słowa podszedł też do ekspedientki i położył na ladzie kilka monet, a Pani ekspedientka bez słowa wyjęła mu kilka piw, dobrze wiedząc na jaki zakup przeznaczone są monety. Inna historia – zasłyszana w okolicy. Kupowaliście kiedyś znicze w wiejskim sklepie? Uważajcie, bo można się nieźle pomylić. Do sklepu wchodzi Pan i zachrypniętym głosem mówi: "Dwa znicze" – Pani bez żadnych pytań wyjmuje dwa tanie wina. Wino w kapeluszu? - to wino z kubeczkiem nałożonym na nakrętkę – taki folklor tylko w wiejskich i osiedlowych sklepach!
Ostatnio miałam okazję brać też udział w bardzo doniosłym wydarzeniu – 65 rocznicy ślubu dziadków mojego męża. Dziadkowie dostali medale od prezydenta i podziękowania od prezydenta Olsztyna. Co mogli dostać od nas? Ludzie w tym wieku nie cieszą się już tak z prezentów, dlatego postanowiłam zrobić coś od siebie i namalowałam dziadkom portret. Chyba się spodobał.

Na koniec jeszcze słówko o mojej wystawie – trzeba się troszkę chwalić. Powiem tak: wyszło bardzo fajnie. Prace na strychu, wśród starych belek prezentowały się tak jak powinny, a ja dawno, albo nie wiem czy kiedykolwiek w życiu usłyszałam tyle komplementów. Wystawę otwierał fotograf, którego bardzo cenię, a na wernisaż przyszło wielu znajomych i przyjaciół. Dostałam pełno kwiatów i w ogóle było cudnie, a spora ilość prac jest już zarezerwowana dla chętnych kupujących. Wystawa potrwa jeszcze do pierwszego października, a następna już w listopadzie w Dobrym Mieście. Dla zainteresowanych wstawiam link do filmiku z wernisażu. Link niestety nie jest aktywny, bo mój blogger nie chce wstawiać aktywnych linków, trzeba go więc skopiować.

http://www.olsztyn24.com/chilli_tv/4520-wernisaz-wystawy-rozbiorka-stodoly-natalii-tejs.html

Pozdrawiam wszystkich serdecznie!