Niedziela w markecie?

Takim rozrywkom stanowczo mówimy NIE!

Zacznę jednak od początku.

Niektórzy, może nawet większość, na randki chodzą do kina, potem kolacja i tak dalej ;-)

Mnie mąż na randkę zabrał na... FESTIWAL SERA!

Przez cały miniony weekend na podzamczu zamku w Lidzbarku Warmińskim, dawnej perły Warmii, siedzibie biskupów warmińskich, a więc w samym sercu Księstwa Warmińskiego odbyło się święto sera. To była krótka decyzja: „Jedziemy na randkę!”.

Wystroiłam się, jak to przystoi przy niedzieli, spakowaliśmy Anioła, bo przecież Stróż musi być z nami i ruszyliśmy – pyr pyr pyr – polnymi wertepami (bo drogami ciężko to nazwać) na skróty w stronę Dobrego Miasta. Do samego Lidzbarka droga była już lepsza i dość szybko zajechaliśmy pod mury okazałego zamku. Miło było wjechać do miasta, w którym po pierwszym roku studiów spędziłam kilka tygodni na plenerze malarskim. Powoli przypominałam sobie wszystkie miejsca, knajpki, pizzerie, no i przede wszystkim zabytki, z których znaczna większość była wtedy w remoncie, a teraz odnowione uśmiechały się do nas, ukazując cały swój urok i monumentalizm  średniowiecznych zabudowań, czy dziewiętnastowiecznego ewangelickiego kościoła. Weszliśmy na podzamcze i... Zdziwiliśmy się. Tłumy ludzi, do straganów nie można się dopchać, a ilość stoisk wcale nie była tak imponująca, jak informacje w radiu i telewizji regionalnej na temat wydarzenia. Wróciliśmy do samochodu, wzięliśmy Anioła i poszliśmy na spacer po starówce, w której architekturze poprzedni system odcisnął niestety znaczące piętno. Miasto opustoszałe. Lodziarnie, kawiarnie pootwierane, a ludzie tylko gdzieniegdzie przemykają bocznymi uliczkami. Na placu siedziało kilku chłopców w za szerokich spodniach, z dumą palących papierosy. Poszliśmy dalej i naszym oczom ukazała się wielka gotycka brama, zwana w Lidzbarku, podobnie jak w Olsztynie Wysoką Bramą, jednak znacznie bardziej imponująca niż ta olsztyńska. Wypiłam jakiś ohydny mrożony sok w jednej z budek i wróciliśmy do samochodu. Aniołek znów musiał na trochę zostać, a my licząc na mniejsze tłumy wróciliśmy na serowy jarmark. Teraz była już szansa na dopchanie się do stoisk i popróbowanie specjałów z mleka krowiego, koziego i owczego. Zjadłam oscypka na ciepło z żurawiną, a Sebastian wypił regionalne piwo. I co już? Nic specjalnego. Chociaż uwielbiamy swojską żywność i jarmarki, to ten nas nie powalił na kolana. Ruszyliśmy więc do muzeum. Tutaj każde z nas znalazło coś dla siebie. Sala z orężem od XIV wieku, aż do początku XX. Wszystkie hełmy, armaty, miecze, czy pistolety oryginalne i robiące ogromne wrażenie, szczególnie te najstarsze pamiętające czasy bitwy pod Grunwaldem, gdzie walczyła też (oczywiście po polskiej stronie) Chorągiew Warmińska. Potem przepaściste lochy, gdzie była wystawa pokazująca prace konserwatorskie nad odkrytymi niedawno freskami na krużgankach dziedzińca zamkowego (najstarsze z około 1380 roku). Obejrzeliśmy też kilka imponujących kominków i ruszyliśmy do sal zamkowych. Tam dopiero cuda. Portrety biskupów warmińskich (jednym z nich był Ignacy Krasicki, na zamku mieszkał też w swoim czasie Mikołaj Kopernik a i inni duchowni zamieszkujący niegdyś budowlę są bardzo znani nie tylko zainteresowanym historią i kulturą tej krainy historycznej), komnaty biskupie, kaplica w stylu wczesnego rokoka, pięknie malowane i inkrustowane meble, wystawa naczyń kuchennych ( mi najbardziej spodobała się misa do duszenia mięsa, o wyglądzie ogromnej brytfanki, a Panu Właścicielowi Domu oczywiście konew do ważenia piwa). Potem wreszcie moja ulubiona część – rzeźba średniowieczna, głównie warsztat elbląski, warmiński, ale i pomorski. Na takiej rzeźbie głównie wzorowali się ludowi twórcy warmińscy, o których pisałam pracę magisterską. Na koniec wielka wystawa malarstwa polskiego i nazwiska takie jak: Ruszczyc, Fałat, Ślewińki, Stanisławski, Mehoffer, Wyczółkowski, a także pastele między innymi Witkacego. Na poddaszu natomiast malarstwo znacznie nowocześniejsze. Zobaczyć można tam pokaźną kolekcję obrazów Dwurnika. Pełni wrażeń wróciliśmy po Anioła i poszliśmy na spacer wokół zamku, wzdłuż zamkowej fosy. Anioł, mimo że wcześniej dawaliśmy mu pić z plastikowego kubeczka, to jednak taka zielonkawa woda jest z pewnością pyszniejsza, wpakował się więc do fosy i stał kilka minut chłodząc się i chłepcząc wodę. Był zachwycony. Po spacerze mokry wpakował się do samochodu. Wolimy jednak jeździć ze szczęśliwym i śmierdzącym mokrym psem - psem, niż takim, któremu gorąco. Zakończyła się wiec nasza randka w muzeum, po drodze nie ominął nas niestety i tytułowy niedzielny market w Dobrym Mieście, przemknęliśmy przezeń z prędkością światła (no prawie) i znów wertepami ruszyliśmy do domu, aby zaszyć się w kuchni i razem ugotować bardzo późny obiad. 

Widok z okna zamkowego na jarmark

krużganki

zdjęcie nieostre, trzeba było działać szybko, bo wątpie czy można było robić zdjęcia. Wystawa oręża. 

Miejsce kąpieli Anioła

Na koniec Wiedźma śpięca w "domku" na parapecie

i coś słodkiego na deser!

Pozdrawiam wszystkich ciepło!