małe życia

Ostatnio mam troszkę mniej czasu na pisanie bloga, bo znów zaczęłam pracować, co ogromnie mnie cieszy, bo w końcu jestem już prawie rok po studiach i wciąż nie miałam pracy. Udało się wreszcie pracę dostać, w miejscu, które zawsze podziwiałam i to w moim zawodzie, czyli zawodzie plastyka. Dlatego też, żeby po roku po studiach nie wypaść zupełnie z wprawy postanowiłam też od czasu do czasu popisać o wystawach i artystach, myślę, więc że możecie takich postów o sztuce spodziewać się w najbliższym czasie.

Dzisiaj jednak napiszę zupełnie o czym innym.

Nie raz już opisywałam naszą cudowną drogę do domu. Rozciągające się pola zbóż, czerwone dachy, stare, powyginane drzewa. Dzisiaj jednak chciałam tę drogę opisać z zupełnie innej perspektywy, z perspektywy życia, które wręcz inwazyjnie na naszą drogę wkracza i czasem utrudnia nam wręcz dojazd.

Nie chodzi mi tu tym razem o krowy, na które trzeba czekać, kiedy przeganiane są przez drogę, nie chodzi o wszędobylskie kury Pani R., o brykające po polu źrebaki, które są tak słodkie, że musimy zwolnić żeby się trochę na nie pogapić, nie chodzi nawet o goniące nas psy (które ostatnio gonią nas trochę mniej), czy o Pana Bociana, majestatycznie spacerującego środkiem drogi, ale o życie znacznie drobniejsze. Na drodze pełno jest żab, ślimaków i ... kuropatw! Pan Właściciel Domu dzielnie kręci kierownicą omijając wszystkie żyjątka, często też zbieramy je z drogi, tak żeby nie zrobić im krzywdy. Dzisiaj jednak rano po raz kolejny zaskoczyły nas właśnie kuropatwy. Te nie za mądre ptaszki biegną środkiem drogi przed samym samochodem i nie bardzo mają chęć schować się gdzieś w trawach. Dzisiaj biegła sobie mama, z całym przedszkolem maluchów. Biedaki nie nadążały i przewracały się uciekając z górki. Zatrzymaliśmy auto, a kiedy wyszłam z samochodu, tuż przy moich nogach siedziały maleńkie kurczaczki w drobne cętki, mniejsze niż pięść. Bohaterska mama uciekała drogą, śmiesznie zadzierając nogi, nie oglądając się na dzieci, które myślały, że jak schowają głowę, to już nikt ich nie zobaczy. W końcu kilku odważniaków ruszyło w trawy, a za nimi po chwili te mniej odważne rodzeństwo. Został tylko jeden, wciąż myśląc, że go nie widać. Delikatnie objechaliśmy maleństwo i ruszyliśmy w dalszą już spokojną drogę do Olsztyna. Odważna mama na pewno wróci do swojego „kurczakowego” przedszkola.

Pozdrawiam wszystkich z pochmurnego Olsztyna.