pierwsza noc na Wonnym Wzgórzu...

Niemogłam się już doczekać tego dnia... a właściwie tej nocy. Po ośmiu godzinach pracy, dwadzieścia minut autem, podjazd pod górę, napęd na cztery koła i wreszcie jest! NASZ DOM na Wonnym Wzgórzu! A wokół? Zaczynają kwitnąć kwiaty i drzewa, ćwierkają ptaki i grają świeszcze. Mimo głodu ściskajacego mój żołądek, nie mogłam się oprzeć i najpierw spatrolowałam teren przechodząc po granicach naszej ziemi i podziwiając widoki jakie rozciągają się na dolinę i okoliczne wzniesienia... Tak, już kocham to miejsce, od pierwszego wejrzenia! Zauważyłam że za kilka tygodni łąka będzie fioletowa od łubinu, strzepałam kilka kleszczy ze spódnicy i wróciłam do domu, gdzie czekała nas praca (w końcu za kilka dni zaczynamy remont)! Kiedy wielka słoneczna kula schodziła coraz niżej (niesamowite będziemy mieszkać w takim miejscu, gdzie słońce widoczne jest do ostatniej chwili!) w stawie rozległ się żabi koncert. Dla nas również rozpoczął się czas odpoczynku. Pierwsze palenie w komiku, trzask drewna, skromna kolacja na papierowych tależykach (za stół robiła nam odwrócona do pionu mała szafka kuchenna) i kilka kieliszków wódki... Toasty za dom, za nas i sen. Rano ptaki, krzyki żurawi, zimna woda w kranie... Niestety czas jechać do Olsztyna, do pracy. Najchętniej już teraz zostałabym tam na zawsze.